En toen stond er een groot interview met een aantal foto’s van mij de Telegraaf! Je zult je nu misschien wel afvragen, hoe heeft die jongen dat nou weer voor elkaar gekregen? Heel simpel ik ken (nog uit de tijd dat ik in Den Haag politiek actief was) iemand uit Den Haag die bij de Telegraaf werkt. Toen hij hoorde dat ik de ziekte van Lyme heb was hij meteen benieuwd naar wat dat voor mij betekend, hoe ik er aan kom en hoe nu verder… En al snel kreeg ik de vraag of ik mijn verhaal in de krant wou vertellen. Natuurlijk! Graag zelfs, zo tof dat ik nu in een grote nationale krant mijn Lyme verhaal kan vertellen!
Oke, de kop en het artikel is wel in de “typische” en bekende telegraaf stijl, het bekt namelijk lekker heftig en is her en der net iets meer aangedikt door de journalist. Zodat mijn verhaal over mijn Lyme ervaring (dat van zichzelf al best heftig is) nog iets heftiger kon worden. Zo zijn niet alle quotes het zelfde zoals ik ze gaf. Maar goed, de boodschap van het artikel is dat Lyme veel invloed op je leven kan hebben en dat je er met een beetje pech goed ziek van kan worden. En daar is geen woord over gelogen.
Ondanks dat ik zelf een stuk positiever in het leven sta, ben ik toch blij dat ik met dit interview een hoop mensen heb kunnen waarschuwen, over welke invloed de ziekte van Lyme op je leven kán hebben. Daardoor is mijn doel van dit interview alsnog bereikt!
Omdat de afbeeldingen van het artikel in de krant wellicht wat lastig te lezen kunnen zijn, heb ik het hieronder de afbeeldingen voor je over geschreven.
Andreas schim van zichzelf door Lyme
Wat is er nog over van die altijd actieve Andreas Kort? Die studeerde, die eeuwig met muziek bezig was, in drumbands zat, van hot naar her rende, en veel tijd stak in de politieke jongerenorganisatie waar hij de externe contacten onderhield? “Eerlijk gezegd: niet zo veel”, zegt de nu 27-jarige Kort, zittende in zijn rolstoel, die hij sinds enige maanden heeft om boodschappen re doen, op familiebezoek te gaan of bijvoorbeeld een uurtje in de dierentuin door te brengen. “Als ik in de spiegel kijk zie ik een schim van mijzelf. En voel ik me een tachtigjarige na een stukje lopen met mijn krukken. Vandaar die rolstoel. Totaal kapot ben ik dan, geen energie mee.”
Andreas kampt al jaren met een ernst toenemende gewrichtsproblemen in de polsen, vingers en knieën. “Het bouwt zich op, het komt in golven…”zegt hij. Zijn klachten verplaatsen zich over zijn lichaam, nu weer is zijn spierkracht aan het afnemen. “Laatst hield ik een plastic bekertje met water vast, ik merkte dat mijn hand steeds meer begon te trillen. Het water schudde er gewoon uit, niet normaal.” Er is Lyme geconstateerd, de tekenbeetziekte, chronisch. Bevestigd in bloedonderzoek. Andreas zou Lyme-artritis hebben en zelfs neurologische Lyme; die feiten zijn nog niet vastgesteld. “Maar alle tekenen wijzen erop: mijn gewrichtsproblemen, mijn verslechterende spraak. Bovendien heb ik steeds vaker moeite met informatie vast te houden.”
De bron van alle ellende ligt waarschijnlijk in de bossen van Eerbeek, Gelederland. Het kan eigenlijk niet anders”, vermoedt Andreas. Het is 2003, Andreas is dan 13 jaar en op bezoek bij vrienden. Samen met zijn moeder. Dagje weg, mooi weer, warm, de betere maanden van het jaar. ‘S Avonds na het wandelen in het natuurrijke gebied, in een T-shirt en korte broek, waarschuwen de vrienden van zijn moeder om zichzelf en Andreas te controleren op teken, en waarkaam te zijn voor rode kringen. “Bij mij vond mijn moeder een teek, vlak naast een moedervlekje. Viel bijna niet op, een heel klein spinnetje. Maar de volgende dag bleek ik er maar liefst acht te hebben. “Onze huisarts heeft ze toen verwijderd”.
Na enige maanden krijgt de Haagse tiener pijn in zijn polsen, die toonden rood en wat gezwollen. Het is het begin van een hausse van gezondheidsklachten, een tournee langs huisartsen, fysiotherapeuten, specialisten en ziekenhuizen, en een palet aan medicijnen – van homeopathische kruidenzalfjes tot injecties in de polsen en ook antibioticakuren. Soms was er een gunstig effect, soms ook niet.
Artsen hebben door de jaren aan van alles gedacht: peesontstekingen, meniscusoverbelasting, reuma, ernstige oververmoeidheid, hij deed te veel. “Maar ook dat het tussen mijn oren zat. En zelfs, toen ik zo’n pijn met lopen kreeg, dat ik ‘te korte spieren’ had. Oftewel, ze wisten het gewoon niet.”
Hoe moet het nu verder met Andreas Kort? Die nooit kon stilzitten, die door vrienden en relaties als een wervelwind werd ervaren. Die na zijn voltooide MBO studie ‘leisure & events’ in Utrecht graag ‘iets in het organiseren van evenementen’ had willen doen. Hoe ziet hij zijn toekomst? “Er komt een dag dat ik weer beter kan functioneren, écht!” zegt Andreas, en hij glimlacht, aarts optimist die hij volgens zijn vrienden blijft. “Nooit zal ik helemaal weer de oude worden. Maar ik hoop op het aanslaan van behandelingen – in Nederland of in Duitsland. Tot dan: ik pluk de dag… helaas vanuit mijn rolstoel…”
