Afgelopen zondag ben gezellig uiteten geweest met de oma van E en al haar kleinkinderen mét aanhang. Ondanks dat ik extra pijnstillers nodig had, was het erg gezellig. Normaal ben ik na zo’n dagje één, hoogstens twee dagen brak en heb je niet veel aan mij. Maar deze keer pakte het iets anders uit…
Al op de terugweg had ik vreselijk veel moeite met nadenken en praten.. Nadat het maandag niet best ging, leek het dinsdag iets beter te gaan. Op de woensdag kon je mij letterlijk bij elkaar vegen. Praten met goede zinsopbouw leek wel een olympisch onderdeel. Het leuke etentje van de zondag had mij zo veel energie gekost dat ik al moeite had met een glas vast te houden. En het weinige energie hebben en de pijnlijke gewrichten zorgde ervoor dat ik de rolstoel weer eens nodig om “even” met E naar buiten te kunnen.
Waarom dit lange verhaal en waar wil je nou naartoe hoor ik je nu vast afvragen…?
“Even” gezellig uiteten of bijvoorbeeld een dagje naar een evenement gaan is op het moment zelf erg leuk, daar geniet ik dan ook echt drie dubbel van. Maar de dagen erna zorgt de Lyme er dan wel voor dat je met Lyme niet veel meer kan. Dat de meest vanzelfsprekende dingen zoals praten of een glas drinken vasthouden of normaal staan zonder het gevoel te hebben dat je door je knieën gaat zakken.
Ik kan mij goedvoorstellen dat wanneer je niet heel dichtbij iemand met Lyme op een slechte Lyme dag mee maakt, Lyme een ingewikkelde ziekte kan zijn. Want je ziet iemand met Lyme meestal vooral op zijn of haar goede momenten. Wanneer die persoon een geode dag heeft om naar buiten te kunnen, of een keer ergens wel bij kan zijn of een dagje eropuit kan gaan. Maar op hun slechte dagen blijven ze vaak binnen , niet omdat ze dat graag willen, maar omdat er even niet heel veel keuze is.